CZUJĘ MIASTO WSZYSTKIMI ZMYSŁAMI
06-08-2021
Wyciągać z życia wszystko. Cieszyć się smakami, kształtami, dźwiękami i kolorami. Nie szukać wrażeń, po prostu być gotowym na to, że się pojawią. Świat ma do zaoferowania mnóstwo. Wystarczy się przyglądać.
Bardzo lubię, gdy dużo się koło mnie dzieje. Lubię interakcję z innymi ludźmi. Spotkania, gwar licznych głosów, żarty, emocje, wzajemną życzliwość i empatię.
Gdzie szukać kwintesencji zmysłowych wrażeń? Oczywiście, w miastach. Radek Kaczmarczyk, na co dzień szkoleniowiec w dużej korporacji finansowej, jest ich autentycznym admiratorem, bo to, co pobrzmiewa w jego głosie, gdy mówi o Krakowie, Trójmieście, Pradze czy Edynburgu to prawdziwa pasja. Nie przygląda się miastom z naukową precyzją. Zwiedza, ale nie korzysta z przewodników. Niczego nie planuje. Po prostu wsłuchuje się w rytm miasta (a lubi słuchać) i podąża za nim. Uliczkami, zaułkami, parkowymi ścieżkami i bazarowymi alejkami. Koniecznie na piechotę. Koniecznie zatrzymując się w restauracjach i poznając lokalną kuchnię. Nie tę przeznaczoną dla turystów, ale tę, którą cenią tubylcy. Za co jeszcze ceni miasto? Za ludzi.
– Muszę mieć ludzi dookoła siebie. Kiedyś miałem dom w górach. Lubiłem tam wyjeżdżać, ale najwyżej na tydzień. Ładowałem baterie i z radością wracałem do Krakowa, by zużyć tę energię w miejskim rytmie. Szybciej, intensywniej. Bardzo lubię, gdy dużo się koło mnie dzieje. Lubię interakcję z innymi ludźmi. Spotkania, gwar licznych głosów, żarty, emocje, wzajemna życzliwość i empatia – to coś, co towarzyszy mi od dziecka. Na pewno relacje z ludźmi są dla mnie głęboko zakorzenioną wartością. Nawet taki drobiazg, jak gra w planszówki (uwielbiam grać) to dla mnie przyjemność z ciągłego kontaktu z drugim człowiekiem.
Ale miasto to dla Radka nie tylko paleta przyjemności. To także pewien rytm i porządek. I chociaż wśród najważniejszych wartości wymienia wolność, nie widzi w tym sprzeczności. Reguły są bowiem dla niego elementem porządku natury. Natury, którą ceni i chroni, dostrzegając zagrożenia, które niesie ze sobą cywilizacja, w tym i miasta, które tak bardzo ceni.
Żeby żyć w mieście trzeba przestrzegać reguł. To coś, co pozwala żyć razem w zgodzie i wzajemnym szacunku. Przecież cały świat natury, której jesteśmy częścią, posługuje się regułami.
– Żeby żyć w mieście trzeba przestrzegać reguł, nie ma innego wyjścia. Choćby taki banał jak kwestii ciszy nocnej. To nie jest coś, co ogranicza wolność człowieka. To coś, co pozwala żyć razem w zgodzie i wzajemnym szacunku. Przecież cały świat natury, której jesteśmy częścią, posługuje się regułami. Rekiny polują po zachodzi słońca, więc w dzień mniejsze ryby mogą pływać bez poczucia zagrożenia. Są reguły, które dają poczucie komfortu, są też takie, które stanowią o naszym bezpieczeństwie. Są wreszcie takie, które pozwalają dbać o wspólne dobro, jak choćby naturalne środowisko.
Przez życie idzie zgodnie z regułami, czyli solidnie przemyślanym kodeksem wartości, ale i z fantazją gracza w przygodowe planszówki. Niczego nie planuje, działa spontanicznie. Nawet swoje wysmakowane ubrania (będące dla wielu jego znakiem rozpoznawczym) dobiera spontanicznie, nie sugerując się narzuconymi trendami. W końcu ubiór to też sposób na wyrażenie indywidualności i kolejna zmysłowa przyjemność poszukiwacza przygód. Bo spontaniczność to zmultiplikowana radość. Prezent, niespodzianka od losu. To jednak nie oznacza, że Radek nie lubi wyzwań. Lubi, ale stawia przed sobą małe, konkretne zadania, które pozwolą mu osiągać satysfakcję, na przykład z tego, że zrobił coś sam. Jak sam podkreśla (krępując się nieco tym materiałem), nie jest bohaterem wywiadów. Ale to bardzo dobrze, że nie jest. Z bohaterami prasowych wywiadów ciężko się porównywać, zbyt różne wiodą życie. A z kimś, kto skutecznie pokonuje codzienne trudności? Jakoś tak łatwiej i bezpieczniej.
– Na pewno małe problemy nie są w stanie mnie złamać. Po prostu szukam dla nich rozwiązań i wprowadzam je w życie. Pamiętam taki wywiad z Janem Kobuszewskim, niezwykle pogodnym człowiekiem. Powiedział w nim, że istnieją dwa rodzaje problemów. Małe, które łatwo da się rozwiązać, więc nie należy się nimi przejmować i duże, których rozwiązać się nie da, więc należy dać sobie z nimi spokój. Co mi pomaga na kryzys? Na pewno muzyka, wyjątkowo ważna w moim życiu. Jest taki islandzki zespół Sigur Rós. Robią naprawdę smutną muzykę, a jednak lubię jej słuchać. Może dlatego, że to umożliwia mi docenienie mojej sytuacji (jako wcale nie najgorszej), a może dlatego, że w jakiś sposób wyzwala moje emocje, nadaje im formę, pozwalając uzewnętrznić się, tak naprawdę nic nie mówiąc. Czuję, że ta muzyka ma w sobie moc. Na przykład pod koniec klipu do utworu „Glósóli” widać dzieci, które skaczą w przepaść i nie spadają. Po prostu lecą. Patrzę na to i widzę, że jest nadzieja. Że czasem życie pokazuje nam ukryty sens i przynosi rozwiązanie, którego się nie spodziewamy.
Justyna Tworek-Hernik
